Geschreven door Karin Kallenberg, 2021
Als Lisa wordt aangenomen bij het lifestyle warenhuis het Wespennest BV komt ze terecht in een reorganisatie en haar baan staat op de tocht. Desondanks belast haar baas haar met een vertrouwelijke taak: de administratie van Esperança, een weeshuis in Mozambique. Wanneer op een dag haar functie weggesaneerd blijkt en ze vermoedt dat er geknoeid wordt met de betalingen aan Esperança besluit ze ter plekke poolshoogte te gaan nemen.
In Maputo leert ze de knappe Mozambikaan Antipas kennen, waar ze als een blok voor valt. Samen gaan ze op zoek naar het weeshuis. Lukt het Lisa om het weeshuis te vinden en orde op zaken te stellen? Zijn Antipas en zij ondanks de grote culturele verschillen voor elkaar bestemd
Het wespennest is een meeslepend en romantisch verhaal en het vierde boek van Karin Kallenberg. Het is geïnspireerd door haar eigen ervaringen, namelijk de tijd dat ze werkzaam was op het hoofdkantoor van de Bijenkorf en dat ze in Mozambique woonde.
“Een mooie roman met een vleugje spanning”
“Hoog romantisch verhaal ontpopt zich tot meesterlijke pageturner”
“Prachtige feelgood-roman met inhoud”
Bekijk de trailer:
FRAGMENT UIT HET WESPENNEST
MAPUTO
De spiegel in mijn slaapkamer bij Willemijn en Mark is slechts een langgerekte scherf en staat op een stoel in de hoek. Ik moet me bukken om erin te kijken als ik mijn haar kam. Hier in deze klamme hitte kan ik het alleen maar omhoog dragen in een knot, of een wrong als ik chic wil zijn. Zelfs met los haar slapen is me te warm, voor ik naar bed ga maak ik altijd een vlecht. Die zorgt ervoor dat ik nu leuke golfjes heb, maar ik pak alles samen, breng het omhoog boven op mijn hoofd en draai er een elastiekje om.
Het is vreselijk saai, altijd maar hetzelfde kapsel, maar de meeste buitenlanders betrachten hier eenvoud als het om uiterlijk vertoon aankomt. Je wil de Mozambikanen die zo weinig hebben niet provoceren. Bovendien is het te warm om je druk te maken over kleding. Ik denk aan mijn baas en zijn dertig kleuren nagellak. Ik kan me niet voorstellen dat hij hier in een simpel T-shirt en korte broek heeft rondgelopen, met merkloze plastic teenslippers aan zijn voeten.
Mark en Willemijn verdienen een mooi cadeau. Ik zal niet rusten voordat ik ze dat gegeven heb. Zo gastvrij als ze me hebben opgenomen, zo doortastend als Mark een chauffeur voor me geregeld heeft. Hij zal hem wel niet op zijn prachtige lippen hebben uitgezocht, neemt niet weg dat als ik aan Antipas denk en dat we straks de hele weg naar Esperança naast elkaar in de auto zullen zitten de vlammen me helemaal zullen uitslaan. Ik pak een rieten waaier van het gammele tafeltje dat als nachtkastje dienstdoet en wuif me koelte toe.
‘Mark heeft me gevraagd u te begeleiden. U kunt van mijn diensten gebruik maken wanneer u maar wilt,’ zei Antipas. Hij moest een beetje schreeuwen omdat de muziek steeds opzwepender werd. Er lag geen greintje ondeugendheid in zijn stem. Het is mijn eigen fantasierijke geest die onmiddellijk met zo’n uitspraak op de loop gaat. In mijn verbeelding heb ik al in zijn armen gelegen, hebben we het al gedaan op de achterbank van de auto, ontsnapten we op het feest met zijn tweetjes naar het kantoor van Mark, waar hij me als een kostbare galajurk languit op het bureau deponeerde. Maar ik weet helemaal niets van hem. Op een herhaling van het gedoe met X zit ik niet te wachten. Misschien valt hij wel niet op vrouwen, of is hij getrouwd en wacht er een hele harem op zijn erf.
Ik leg de waaier weer terug. Bedenk me en stop hem in mijn tas. Iets om me koelte mee toe te wuiven zou wel eens onmisbaar kunnen zijn op de voorbank van een Land Cruiser naast zo’n aantrekkelijke man.
Ik kijk op mijn horloge, het is negen uur. Hij zou me om halftien komen halen. Ik ben al een uur klaar en heb al drie keer om maar wat te doen te hebben die knot opnieuw gemaakt. Antipas, vreemde naam eigenlijk. Ik ken alleen Herodes Antipas. Die was koning toen Jezus terecht werd gesteld.
Uit de nis in de muur pak ik het plastic mapje waarin ik wat documenten van Esperança gestopt heb. Het adres ken ik uit mijn hoofd: Estrada do pântano. Geen straatnummer, maar zo’n groot weeshuis zie je niet zomaar over het hoofd. Ik blader door de papieren om te kijken of ik nog iets mee moet nemen en leg het plastic mapje met complete inhoud weer terug. Eerst dat weeshuis maar eens vinden.
In een hoek van de kamer staan twee flessen whisky, Johnnie Walker Red Label. Nog iets waarin Mark zo onovertroffen is. Hij bracht ze voor me mee uit de loja franca, de dollarwinkel. Whisky is hier een geweldig smeermiddel. Volgens Mark moet ik gewoon een fles weggeven mocht ik in de problemen komen, om die te laten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik doe de flessen in mijn tas. Brood voor onderweg en water zit er al in.
Inmiddels ben ik vijf minuten verder. Ik ben net een bakvis die haar eerste afspraakje heeft. Toen zat ik ook nagelbijtend ver voor tijd me van alles in mijn hoofd te halen.
Ik blaas en wrijf in mijn nek. De tas is goed zwaar als ik hem oppak en naar de woonkamer draag. Daar zet ik hem bij de voordeur zodat ik hem in mijn zenuwen niet vergeet.
‘Hoi, heb je er zin in?’
Willemijn kijkt me lachend aan vanaf de bank. Dankbaar voor de afleiding ga ik naast naar zitten. Ondanks ons gezellige gesprek kruipt de tijd voorbij. Af en toe spiek ik op mijn horloge. Nog dertien en een halve minuut en twee seconden.
Willemijn heeft het gezien. ‘Waar maak je je nu zo druk om? Hij komt heus wel hoor!’
Op dat moment wordt er op de deur geklopt. Ik kijk Willemijn vragend aan, misschien wil zij als vrouw des huizes opendoen. Ze knikt. ‘Ga dan!’
Ik pak mijn tas van de grond, gooi hem over mijn schouder en doe de deur open.
Sereen glimlachend staat mijn chauffeur me op te wachten. Hij steekt galant zijn hand uit naar mijn tas maar die kan ik zelf wel dragen. Ik weet niet of het een vloek of een zegen is dat hij nog mooier is dan ik me herinner. Mijn beoordelingsvermogen op het feest was wat troebel met dank aan het Mozambikaanse bier.
Hij torent een kop boven me uit. Zijn broek heeft slijtplekken en heeft vast meer dan honderd wasbeurten gehad. Het beige overhemd mist een knoopje in het midden en de boord is zo verwassen dat hij bobbelt. Maar evengoed zie ik hoe gespierd zijn bovenbenen zijn en dat er fraaie borstspieren achter dat missende knoopje zitten.
‘Zullen we?’ vraagt hij. Een beetje verdwaasd loop ik achter hem aan naar de gedeukte Land Cruiser die voor het huis aan de Kenneth Kaunda geparkeerd staat.
Wat moet dit worden? Met deze man heb ik een half uurtje gesproken op een feestje en hij zit al in mijn bloed. Je kunt nog terug, denk ik als ik mijn ogen niet van zijn goedgevormde billen af kan houden. Zeg gewoon dat je vergeten was dat je Agostinha had beloofd vanavond te koken. Dat je altijd wagenziek bent en je medicijnen hier niet hebt. Dat je narcolepsie hebt, spontaan in slaap valt en vreselijk snurkt.
“Hoog romantisch verhaal ontpopt zich tot meesterlijke pageturner”
Het zijn de jaren tachtig van de vorige eeuw en Lisa is net aangenomen als secretaresse bij het lifestyle warenhuis het Wespennest BV. Tot haar eigen verbazing. Ze wordt immers niet gehinderd door enige ervaring. Dientengevolge heeft ze het gevoel op haar tenen te moeten lopen en typt alsof haar leven ervan afhangt, driftig gebruik makend van Tipp-Ex. Ze kijkt aanvankelijk enorm op tegen haar chef Jean-Bastien. Die bewondering gaat echter steeds meer scheurtjes vertonen. Dat er een reorganisatie aanstaande is waarbij zij ook de laan uit vliegt is op z’n zachts gezegd merkwaardig. ze was toch net aangenomen? En hoe staat het met de administratie van Esperança, een weeshuis in Mozambique en Jean-Bastiens favoriete goed doel? Lisa zijn inmiddels de schellen van de ogen gevallen, gaat ter plekke poolshoogte nemen en vertrekt naar Malputo. Daar ontmoet ze de onweerstaanbare Antipas op wie ze verliefd wordt.
Ieder die zwijmelt bij verhalen met een hoog romantisch gehalte komt bij deze roman ruim aan zijn trekken. Maar pas op. Kallenberg beheerst alle regels van het thrillergenre. De scenes zijn kort, maar hebben een grote spanningsboog. Bovendien maakt ze gebruik van een meesterlijke zet: de hoofdstukken springen in tijd en plaats van Amsterdam naar Malputo. Ieder hoofdstuk eindigt met een cliffhanger waardoor het verhaal zich al snel ontpopt tot een echte pageturner. Kallenberg voert de lezer slechts kleine kruimels informatie waardoor je pas gaandeweg het fijne weet van haar queeste. Dat voert de spanning andermaal op. Nog zo’n geniale zet: Lisa is niet bepaald op haar achterhoofd gevallen maar is zeker geen super heldin. Ze houdt zich sterk, maar ze twijfelt bij elke stap die ze zet. In feite is ze een antiheldin die denkt dat anderen het allemaal beter weten dan zij. Ze is als een miss Marple. Oppervlakkig gezien onschuldig en ongevaarlijk. Zeker niet iemand die misstanden opspoort en aan de kaak stelt. Of dat haar lukt blijft dan ook tot het einde onzeker. Ze heeft echter haar doorzettingsvermogen en een wil die uiteindelijk van ijzer blijkt te zijn. En terloops steelt ze je hart. Karin Kallenberg toont met Het wespennest haar meesterschap.
Recensie uit Bol.com, 5 sterren
“Eerlijk en warm verhaal”
Het Wespennest is een heerlijke roman. Liefde, onderlinge spanning tussen karakters en humor, alles zit er in, zoals het bij een echte feelgoodroman hoort. Na het lezen is er ook daadwerkelijk dat ‘feel good’ gevoel. Er ís iets goeds’ gebeurd. Tegelijkertijd is het verhaal een eyeopener, er zitten goede levenslessen in verborgen. Na het lezen is het de beurt aan ons, westerlingen.
Lisa, het hoofdpersonage in dit verhaal, wordt aangenomen bij een groot bedrijf: Het Wespennest. De werksfeer is er perfect, het voelt al snel als één grote familie. ‘Feel good’ is een belangrijk uitgaanspunt binnen de onderneming en dat is ook vooral wat ze naar buiten uit willen stralen. Lisa heeft het er dan ook echt naar haar zin, totdat er enkele scheuren in het perfecte schild lijken te ontstaan. Het Wespennest steunt het weeshuis Esperanca in Maputo, Mozambique, en Lisa wordt met het project belast. Maar daar blijken nog wel wat haken en ogen aan te zitten. Er rijzen veel vragen in haar op en ze vertrekt halsoverkop, zonder echt plan, naar Mozambique. Daar komt daar Lisa tot een onthutsende ontdekking.
Het boek omvat twee verhaallijnen, die met elkaar verweven zijn. Beide spelen zich af in een ander deel van de wereld: Europa en Afrika, Nederland en Mozambique, Amsterdam en Maputo. Amsterdam, een drukke stad waar veelal buiten de deur een ‘ieder voor zich’ cultuur heerst en waar bijna alles kan. Maputo, een dorp waar, net als in veel andere delen van Afrika, heel veel armoede heerst en iedereen van anderen afhankelijk is. Tijdens het lezen van deze roman neemt de auteur je mee op reis naar ‘de andere kant’ van de wereld.
Auteur Karin Kallenberg schreef een warm verhaal, romantisch ook, maar zeker niet zoetsappig. Hier en daar loopt de spanning hoog op. Ook wordt het tussendoor overgoten met een vleugje humor. De kenmerkende stijl van deze auteur.
Het is luchtig geschreven, leest makkelijk weg, een eerlijk verhaal, zonder enige poespas, wat je niet meer los laat.
Hoewel ik weet dat dit boek, deels gebaseerd op het eigen leven van de auteur, daarnaast ook veelal fictie bevat, ben ik er toch nog niet klaar voor om Lisa, Antipas en iedereen in Maputo los te laten. Het leek allemaal zo echt tijdens het lezen. Ze bestonden echt voor mij. Én eigenlijk weet je ook dat het echt is, wat er beschreven wordt, er zijn zoveel landen die in armoede leven, die iedere hulp kunnen gebruiken. Ik hoop met heel mijn hart, dat alle weeskinderen in Afrika geholpen kunnen worden. En niet alleen in Afrika. Ieder kind verdient een veilige omgeving met veel aandacht om op te groeien.
Het Wespennest is de eerste roman van Karin Kallenberg, maar inmiddels haar vierde boek. Eerder schreef zij enkele thrillers samen met Dimitri van Hove.
Recensie uit Hebban.nl, 5 sterren
Zie ook de andere boeken
