Geschreven door Karin Kallenberg en Dimitri van Hove, 2013
Het debuut van Karin en Dimitri vertelt het verhaal van Andy, geboren met een erfelijke gelaatsaandoening.
Andy schijnt niet in de wieg gelegd voor een gelukkig leven. Hij wordt genegeerd door het meisje van zijn dromen, gepest door zijn klasgenoten en een verdorven godsdienstleraar maakt zijn middelbareschooltijd tot een ware hel.
Als jaren later door een reeks tragische gebeurtenissen Andy het water aan de lippen staat, neemt hij het heft in eigen handen om het tij te keren. Maar is het lot waartoe hij veroordeeld lijkt wel af te wenden?
B.B. is een opmerkelijke psychologische thriller. Soms hilarisch, soms tragisch en altijd meeslepend. Een sterk debuut met Tarantino-achtige trekjes dat door merg en been gaat.
"Een meeslepende combinatie van originaliteit, spanning en tragiek"
Recensie van "Hebban", de grootste en leukste lezerscommunity van Nederland en Vlaanderen
“Super spannend” – “Buitengewoon goed!”
“Boeiend verhaal, in 1 keer uitgelezen!” – “Geweldige originele thriller”
Recensies uit Bol.com
Anneke van Ieperen (Crimezone)
Een meeslepende combinatie van originaliteit, spanning en tragiek, geschreven in een hoog tempo met direct taalgebruik en humor.
De thriller met de opvallende titel B.B. is het debuut van Karin Kallenberg en Dimitri Van Hove. Karin volgde de lerarenopleiding Nederlands in Amsterdam en houdt zich pas sinds een paar jaar bezig met creatief schrijven. Dimitri publiceerde naast zijn illustratiewerk een aantal korte verhalen in Vlaamse en Nederlandse literaire tijdschriften. Ze hebben elkaar leren kennen op de schrijverssite ‘verhalensite.com’ (inmiddels opgeheven) en besloten een auteursduo te vormen. B.B. is het tweede product van deze samenwerking, het eerste is nog niet klaar voor publicatie.
B.B. is de bijnaam van Andy, als baby te vondeling gelegd en geadopteerd door het liefdevolle gezin van Woerkom. Andy heeft fibromatose, een erfelijke aandoening waardoor hij moeilijk kan praten en zijn gezicht ernstig misvormd is. Zijn schooltijd is een ware hel: vol pesterijen, vernedering, mishandeling en zelfs misbruik. Hij werkt bij hetzelfde bedrijf als Femke, het meisje op wie hij al sinds zijn middelbareschooltijd verliefd is. Femke woont samen met Ruben, een man die er diverse dubbellevens op na houdt. Wanneer Andy wordt opgegeven voor een make-over programma ziet hij dit als dé kans om eindelijk een normaal leven te gaan leiden, misschien zelfs wel met Femke. De verwachtingen van Andy zijn hooggespannen en wanneer de uitkomst niet wordt wat hij ervan had verwacht stort zijn wereld in. In een laatste poging controle over zijn leven te krijgen, bedenkt hij een volledig absurd plan. De levens van Andy, Femke en Ruben belanden in een maalstroom van bizarre gebeurtenissen met een desastreuze afloop.
Het debuut van Kallenberg en Van Hove is een originele en rauwe thriller geworden die bijna leest als een film doordat allerlei krankzinnige situaties elkaar in een hoog tempo opvolgen. Steeds wanneer je denkt te weten welke kant het opgaat, volgt een plotwending en gaan de verhaallijnen weer een andere kant op. Eén ding staat echter vast: Andy is voor het ongeluk geboren en zijn verhaal kan niet goed aflopen. En dat doet het ook niet, maar een laatste twist zorgt voor een onverwachte afloop.
Het meest opvallende aan B.B. is echter het met veel psychologisch inzicht uitgewerkte karakter van Andy. Door zijn aandoening en de treiterijen in zijn jeugd is hij uitgegroeid tot een getraumatiseerde volwassene met behoorlijk wat afwijkend gedrag. Met een flinke dosis zelfspot weet hij zich staande te houden in het leven en ook zijn afwijkingen benadert hij met de nodige ironie. Door flashbacks naar zijn middelbareschooltijd krijg je als lezer een dieper inzicht in Andy’s leven en dit is tragisch en hartverscheurend. De buitenkant telt en maar weinigen nemen de moeite te kijken naar het goede binnenin. Tegelijkertijd verspringt het vertelperspectief in het heden tussen Andy, Femke en Ruben. Alle personages krijgen op deze manier een eigen persoonlijkheid en zonder in herhaling te vallen vullen de gebeurtenissen elkaar goed aan.
B.B. is de bijnaam van Andy in zijn jeugd. In eerste instantie staat het voor BaBy, later voor Beesten Bek, Bekakte Blaaskaak of wat er ook maar verzonnen kan worden met deze twee initialen. In dit geval kan het ook de afkorting zijn van Buitengewoon Boek. B.B. is een opmerkelijke psychologische thriller; een meeslepende combinatie van originaliteit, spanning en tragiek, geschreven in een hoog tempo met direct taalgebruik en humor. De perfecte thriller? Dat niet helemaal; door alle absurde ontwikkelingen boet de plot op sommige punten in aan geloofwaardigheid, maar eenmaal in het verhaal gezogen zal de lezer dit echt een zorg zijn.
Fragment uit het boek
Ze ligt met haar rug naar hem toe.
‘Femke?’
Geen reactie. Andy zet de tassen met de spullen die hij net gekocht heeft neer en gaat op de rand van het bed naast haar zitten. Met zijn voet schuift hij de gegalvaniseerde emmer naar de zijkant van het ledikant. Van een dame kun je moeilijk verlangen dat ze op de wasbak plaatsneemt. Door zijn vingers tegen zijn lippen aan te leggen voelt hij of ze niet te koud zijn. Zacht raakt hij haar blote rug aan. Er lijkt een rilling door haar lijf te trekken, waarvoor hij zich verontschuldigt, maar ze voelt warm aan. Fantastisch hoe goed ze tegenwoordig de menselijke huid kunnen nabootsen. Bij het voeteneind maakt hij de handboei open en bevrijdt haar enkel.
Eerst het ondergoed. Uit het zwarte tasje met in gouden letters de opdruk “La Reverie” haalt hij een zijden roomwitte beha en bijpassend slipje. Hij sluit zijn ogen en drukt de lingerie tegen zijn neus. Zo ruikt het in de hemel als die bestaat. Zijn vingers trillen een beetje als hij een voor een haar benen optilt en haar in het kanten broekje helpt. Door haar op haar zij te draaien en daarna op haar andere, kan hij het over haar heupen trekken. Voor de beha moet ze rechtop zitten. Na enig gepruts zit de sluiting op haar rug dicht en mag ze weer gaan liggen.
Voor zijn Femke heeft hij zich die ochtend een aantal keer in het hol van de leeuw moeten begeven: een schoenenwinkel, twee kledingzaken en een juwelier. Hij is eraan gewend dat buitenshuis mensen hem aanstaren. Nieuwsgierig, geschrokken, vol afschuw of lacherig. Niet in de laatste plaats vanwege zijn kledij. Een lange jas met hoge kraag en, om zijn misvormde gezicht te verbergen, een witte sjaal voor zijn neus en mond. Buiten heeft hij altijd een pet en een zonnebril op. Ook al loopt het zweet langs zijn oren of liggen er sneeuwvlokjes op de mouwen van zijn jas. ’s Zomers laat hij de sjaal achterwege. Dan wikkelt hij zijn hoofd om met verband, zijn versie van The Invisible Man.
Waar hij vanochtend het ergst tegenop zag, was de lingeriewinkel. Daar is hij dan achtentwintig voor geworden. Om ziek van de zenuwen te zijn omdat hij wat damesondergoed moet kopen.
Gisteren heeft hij bijna een uur de woorden sexy en setje staan oefenen voor de spiegel, maar het komt er nog steeds als “sjeksjie sjetje” uit, terwijl hij speeksel verspreidt als een sputterende douche. Die kapotte gazonsproeier in zijn mond wordt buitenshuis aardig in toom gehouden door de sjaal om zijn hoofd, maar de letter s blijft een onneembare brug. Een handigheidje is om s-woorden te omzeilen door synoniemen. ‘Alternatieven die je wél kunt uitspreken,’ zei zijn logopediste ooit.
Dus vroeg hij staand naast een rek met huidkleurige omakorsetten om pikante lingerie. De r klinkt bij hem meestal als een w, maar de verkoopster begreep het.
Een ander euveltje was de cupmaat die hij moest noemen, “75 sjee”, maar na slechts één keer opnieuw uitspreken verstond ze hem al.
Het zweet staat op zijn voorhoofd. Snel doet hij zijn trui uit. Hij heeft de verwarming in deze kamer zo hoog gezet omdat Femke tot nu toe geen kleren had. De thermostaat draait hij terug naar twintig graden.
Dan haalt hij een spijkerbroek uit de verpakking en rolt hem als een meetlint voor zich uit, zodat ze hem in zijn volle lengte en glorie kan aanschouwen.
‘Leuk isj-ie, hè?’ vraagt hij. Dat had hij niet moeten doen. Met een mouw veegt hij zijn mond af.
De bijpassende ceintuur is op de grond gevallen. Hij raapt hem op, houdt hem naast de broek en in plaats van “stoer hè?” te zeggen, zwijgt hij. Voor ze in de broek mag, trekt hij haar pantykousjes aan. Als ze na een tijdje ook een blouse aanheeft, kan hij de broek dichtknopen en -ritsen en het geheel complementeren met de riem, de strik om dit cadeau aan zichzelf………………..
Zie ook de andere boeken
